قصیده‌ی «حائیه» منظومه‌ای از حافظ ابوبکر بن ابی داود سجستانی رحمه الله، که شامل اصول و پایه‌هایی از عقیده است که در مورد آن بین اهل سنت و مخالفین آنان از اهل بدعت اختلاف رخ داده است. ناظم در این نظم به بیان عقیده‌ی صحیح پرداخته، به اعتصام و پایبند بودن به قرآن و سنت تشویق نموده، و از بدعت و اهل بدعت تحذیر و هشدار داده است. بیان نموده که قرآن، کلام الله ﷻ است و مخلوق نیست و رؤیت الله ﷻ در آخرت به صورت حقیقی خواهد بود. همچنین صفاتی که الله ﷻ خود را با آن وصف نموده از جمله صفت دو دست و صفت نزول را اثبات نموده است و توان پی بردن به حقیقت و کیفیت صفات خالق ﷻ را نفی کرده است. فضایل صحابه و یاران رسول الله ﷺ را بیان نموده و به بیان ایمان به قضا و قدر و روز قیامت پرداخته، از خوارج و بدعت ارجاء نیز تحذیر و هشدار داده، به تعریف ایمان پرداخته و به بازگشت به سوی قرآن و سنت و رها کردن رأی، دعوت کرده است.